ارزیابی انعطاف پذیری اجزای زنجیره تأمین کاشی و سرامیک ایران با رویکرد معادلات ساختاری

موفقیت یک شرکت بستگی به توانایی آن در یکپارچگی و هماهنگی، در شبکه پیچیدهای از ارتباطات تجاری در میان اجزای زنجیره تأمین دارد. در این فضای رقابتی شدید، کلید مزیت رقابتی پایدار در ارائه خدمات و هماهنگی در انجام فعالیت ها با کیفیت بالا است که در نهایت منجر به رضایتمندی مشتری نهایی خواهد شد. هدف از این تحقیق ارائه مدلی برای ارزیابی انعطاف پذیری بین اجزای مختلف زنجیره تأمین (تامین کننده، تولید کننده، توزیع کننده و مشتری) است. متدولوژی تحقیق مبتنی بر مطالعه جامع مبانی نظری و شناسایی و گروه بندی شاخص ها با استفاده از تحلیل عاملی است. همچنین، ارائه مدل مبتنی بر مهم ترین عوامل ایجاد انعطاف پذیری در زنجیره تأمین هدف اصلی می باشد. این عوامل در سه گروه در نظر گرفته شدند: بین تامین کننده و تولید کننده، بین تولید کننده و توزیع کننده، بین توزیع کننده و مشتری؛ و تأثیرات بین همه عوامل از تامین کننده به سمت مشتری ترسیم گردید. نتایج نظر سنجی از خبرگان منتخب در صنعت کاشی و سرامیک ایران، نشان داد که تمامی روابط پیشنهادی قابل قبول بود و مدل مورد تایید می باشد. بنابراین، ارتقای هر یک از این عوامل می تواند به بهبود انعطاف پذیری در زنجیره تامین تأثیر دارند. همچنین اثرات این عوامل بر روی هم نشان داد که توجه به علت ها می تواند افزایش انعطاف پذیری را تسهیل کند.